හැඳි නොගා හොද්ද හැදීම

වේවැල් කෝටු නාරං සියඹලා                       අතු
කිතුල් පොල් ඉරටු වැල් කහඹිලිය                 අතු 
මෙවැනි ඉපල් මගේ දෑසට නොපෑ                 යුතු 
පමා නොවී යමි අකුරට මෙයින්                     මතූ 

ඔන්න ඔහොමයි ඉස්සර කාලේ කිව්වේ. දැන් නම් ඉතින් මේවා කොහොමත් දකින්න නැහැනේ. ටවුන් වල කොහෙද කහඹිලිය අතු.  දැන් ඉන්න ළමයි ඕව දැකලවත් නැතුව ඇති. එක අතකට දකින්නෙ නැතුව ඉන්න එකත් හොඳයි කියලත් හිතෙනවා. මේ කවිය මතක්උන වෙලාවේ මට කල්පනාවට ආවේ ඇත්තටම අද ළමයින්ට මේ කවිය ගැලපෙනවද කියල. 

මම පොඩි කාලේ නම් ඇති වෙන්න තාත්තාගෙන් ගුටි කාල තියෙනවා. ගොඩක් වෙලාවට වේවැලෙන් හරි පේර කෝටුවකින් හරි තමයි පාර වදින්නෙ. වේවැලට වඩා පේර කෝටුව මාරම සැරයි. වැවිරි හිටින්න වදිනවා. ඒ වෙලාවට කොහේ හරි හැංගිලා ඉඳගෙන අඬන එක තමයි රාජකාරිය. ඇඟේ රිදිල්ල නැති උනාට හිතේ රිදිල්ල නැති වෙන්නේ නැහැනේ.

දැන් කාලේ ලමෙකුට කෝටු පාරක් දුන්නොත් ළමයින්ගේ දෙමාපියන් ඇවිල්ල ගුරුවරයාට සැර දාල , ස්ථාන මාරුවකුත් සෙට් කරලා නඩුත් දානවා . නමුත් ඒ කාලෙ එහෙම උනේ නැහැ. ඒ කාලේ දෙමාපියෝ දැනගෙන හිටිය ගුරුවරයෙක් පාරක් ගහන්නෙ තරහකට නෙමෙයි දරුව යහමගට යොමු කරන්න කියල. ඒකට දැන්..

මමත් දහම් පාසලක උගන්නනවනේ. මම නම් වැරදි කලාම කෝටු පාර දෙනවා.ඒත් ළමයි මා එක්ක තරහත් නැහැ.ඒ මොකද මම ළමයි එක්ක නිතර විහිලු තහළු කරල යාලුවෙක් වගේ ඉන්න හින්ද. ගොඩක් වෙලාවට කව්රුහරි ළමෙක් දඟ කළා නම් පතියේ අනික් ළමයින්ට කියනවා දඬුවමක් තීරණය කරන්න කියල .ඒක හරි ජොලි වැඩක් හැමෝටම. ඉතින් හිතේ තරහකුත් නෑ ආයිත් කරදරෙකුත් නෑ. මොකෝ වස ලැජ්ජාවනෙ .

ඉස්සර නම් කියන්නෙ හැඳි නොගා හදන හොද්දත් එකයි නොගහ හදන දරුවත් එකයි කියල. මේක අදට ගැලපෙනවද?