දෙමාපියන්ගේ සපත්තු දරුවන්ට දැමීම.

 

මම කියන්න හදන්නේ මොකක්ද කියල කට්ටිය දැන් කල්පනා කරනවා ඇති. අම්මල තාත්තලාගේ සපත්තු කොහොමද ළමයි දාන්නේ? ඒවා ලොකු වැඩියි නෙ?? එහෙම කරන්න පුලුවන්ද? අම්ම හරි තාත්ත හරි ළමෙක්ට එහෙම කියනවනම් හරිද? කල්පනා කරනකොට මේක ඇත්තටම ප්‍රශ්නයක් කියල හිතෙනවා. 

දරුවෙක් ඉපදුන වෙලාවේ ඉඳන් අම්මල තාත්තල කොච්චර නම් සතුටු වෙනවද? ඒ දරුවා වෙනුවෙන් තමන්ගෙ නිදහස, මුදල් , කාලය , සමහර වෙලාවට ජිවිතේ උනත් දෙන්න දෙමාපියන් සුදානම්. ඒ දරුව හිනා වෙනකොට කොච්චර නම් සතුටක් දැනෙනව ඇතිද? අපිට ඒ අත්දැකීම නැතිවෙන්න පුළුවන්. ඒ උනත් හිතල බලන්න පොඩි දරුවෙක් හිනා වෙනව දැක්කම අපිට උනත් කොච්චර නම් සතුටක් ඇති වෙනවද? එහෙනම් දෙමාපියන්ට දැනෙන සතුට ගැන කියන්න දෙයක් නෑනෙ? ඊට වඩා වෙන සතුටක් දෙමාපියන්ට නැතිව ඇති.

කාලයක් යනකොට මේ දරුව ටක ටික දනගාන්න පුරුදු වෙනවා. ඒ කාලෙට කොයි වෙලාවේ බැලුවත් පොඩි එකා හදන්නේ මොකක් හරි දෙයක් අල්ලාගෙන නැගිටින්න. තමන්ගෙ ලෙයින් මසින් ඉපදුන දරුව මෙහෙම හපන් වෙනකොට සතුටු නැද්ද. ඔහොම ගොහින් ගොහින් දරුව පෙර පාසල් යන්න පටන් ගන්නවා. මේ වෙනකනුත් දරුව දන්නේ නෑ තමන් මොකක්ද කරන්නේ කියල. 

ඔහොම ගිහින් මේ ළමය සාමාන්‍ය පෙළත් කරලා ඉවර වෙනවා. කොච්චර කොහොම උනත් තවම මේ ළමය හිතන්නේ නෑ ඇයි මේ හැමදාම ඉස්කෝලේ යන්නේ කියල. පොඩි හැඟීමක් තියනවා අනාගතේ වෙන්නේ කව්ද කියල. ඇහුවම කියනවා මම වෙන්නේ දොස්තර කෙනෙක්, මම වෙන්නේ ඉංජිනේරුවෙක් , මම වෙන්නේ පයිලට් කෙනෙක් කියල. එත් එතනට යන්නේ කොහොමද කියන එක දරුවට කිසිම තැනකින් හරියට පහදලා දෙන්නේ නෑ. 

මෙන්න මෙතනින් පස්සේ තමයි වැඩේ පටන් ගන්නේ . ළමය හරිම කැමතියි සංගීතේ කරන්න. සෞන්දර්ය විෂයන් වලට. එත් ගෙදරින් මොකද කියන්නේ?

" ඕව කරල ඉස්සරහට ජොබ් නෑ. ඒ හින්ද බයෝ කරන්න. "

" අපි කැමති ඔයා ඉංජිනේරුවෙක් වෙනවට. අපි කැමති නෑ කලාව කරනවට. අනික අපි දෙන්නම මෙච්චර ලොකු රස්සාවල් කරන්නේ. අනික් අයට කොහොමද කියන්නේ අපේ ළමය කලාව කරනවා කියල. "

" අපිට ඉගෙන ගන්න බැරිවුනා. ඔයා අපිට වඩා උඩ තැනකට යන්න ඕන. ඒ හින්ද ඔයා maths කරන්න. "

" බලන්න පුතේ,දැන් තාත්ත බිස්නස් කරාව. ඔයා තමයි ඕව ඔක්කොම අනාගතේදී බාර ගන්න ඉන්නෙ. ඒ හින්ද වාණිජ කරන්න. "

බලන්න මේ දරුව කොච්චර නම් අමාරුවකද වැටෙන්නේ කියල? නිකමට හිතල බලන්න . සමහර අයට මේ අත්දැකීම ඇති. තමන් කැමති දේ දිහා බලාගෙන අකමැති දෙයක් කරන්න යනකොට, තමන්ට දක්ෂතාවක් නැති දෙයකට බලෙන්ම ඇදලා දානකොට කොච්චර මානසිකව වැටෙනවද? උපන් දවසේ ඉඳන් හැමදේම කැප කරලා ආදරෙන් හදපු ළමයව එක පාරටම වලට ඇදල දානවා.

ඒකත් අවුලක් නැතුව තමන් දක්ෂ දේ කැමති දේ කරගත්ත කියමුකෝ. ඔන්න විශ්ව විද්‍යාලෙටත් යනවා හොදට සමත් වෙලා. දැන් මේ දරුවාගේ කල වයසත් හරි. ඊට පස්සේ ඔන්න ගෙදරින් හොයන්න පටන් ගන්නවා ගැලපෙන කෙනෙක්. ඒත් මේ දරුව කැමති කෙනෙක් ඉන්නවා. තමන්ගෙ අධ්‍යාපන මට්ටමට තවම ඇවිත් නෑ. ඒත් කවද හරි උසස් තැනකට එන්න පුළුවන්. දෙන්නට දෙන්න ආදරෙයි. එත් ගෙවල් වලින් කැමති නෑ. හේතුව? දෙන්නගේ රැකියා මට්ටම් වල වෙනස. මේ වෙලාවේ කව්ද අසරණ වෙන්නේ? තමන් අකමැති කෙනෙක් එක්ක ගිහින් මුළු ජීවිතේම අපායක් කරගන්නවද එහෙම නැත්නම් තමන්ගෙ ජිවිතේ හරි පැත්තට යාගන්න දෙනවද? දෙමාපියන්ගේ සතුට වෙනුවෙන් දරුවාව අපායකට දානවද? එහෙමත් නැත්නම් තමන්ගෙ මහන්තත්වය සහ සාම්ප්‍රදායික හණමිටි අදහස් වලින් වෙන් වෙලා තමන්ගෙ දරුවාගේ තීරණ දිහා පොඩ්ඩක් කල්පනාවෙන් බලනවද?

දෙමාපියන්ගෙ සපත්තු දරුවන්ට හරියටම ගැලපෙනවද ??

( මගේ මිතුරියකට සිදුවුණ දෙයක් නිසා මෙහෙම ලියන්න හිතුනා. ඒ අතින් මම කොච්චර වාසනාවන්තද කියලත් හිතුනා. )